Gdzie jest jubiler

Na drzwiach pracowni u jubilera,

u jubilera z ulicy Krzyża,

jest informacja,

kartka nieduża,

a na niej napis dziwny szalenie:

„Zakład zamknięty - praca w terenie”.

Praca w terenie? W jakim terenie?

Czyżby jubiler zbierał kamienie,

a w nich ukryte szlachetne dary

stare, jak glob ziemski nieziemsko stary?

Czy ten jubiler w najdalszej dali

zniknął i w skale szuka opali?

A może smaży mały napadzik

na grubą kasę, a w kasie składzik:

zło-ciut-kie-sztab-ki

od-la-ne-rów-no

jak-cze-ko-lad-ki?

Nie, nie, kochani, nie zgadujecie,

co ten jubiler porabia w świecie

„terenem” zwanym dla niepoznaki,

dla uniknięcia w salonach draki.

Jubiler ruszył w świat.

W świat ruszył dnia pewnego

by poszukać „w terenie”

klejnocika małego,

brylancika zgrabnego,

złotka kochanego,

jedynej błyskotki, perełki, klejnotki,

co szmaragdy ma w oczach,

a włos do ziemi – złoty.

Dla tej to ułudy

dał nogę z roboty.

Gdzie go zaprowadzi jubilerskie oko?

Czy cenę zapłaci za klejnot wysoką?

Ile nieprawdziwych ze znawstwem odrzuci?

A może nawet

na Krzyża

nie wróci?