delta t 

delta t (Δt )

Ożywiliśmy drobinę czasu, by określić nasze stąd-dotąd.

Zrobiliśmy sobie kłopot.

Kazaliśmy mu być jednym z układem trzech prostopadłych,

ale czuje się obco, nie ma o czym rozmawiać ani ze

zmiennymi zależnymi, ani tym bardziej z niezależnymi.

Zresztą 

zmatematyzowane prostopadłe, wszystkie razem

i każda z osobna, są wyniosłe, mają za nic

nasze punkty i odcinki - jak tylko znikamy im z oczu,

zakrzywiają się, może ze starości, i pędzą

poza jakiś horyzont, horyzont jakichś zdarzeń. 

Kto je tam wie.

Nasz czas – malutka delta t, w której schroniliśmy się, jak

statek przed burzą.

Nieobserwowalny, ale nasz.

Zapośredniczony przez materię.

Parametr nad parametrami

płynie z prędkością godzin na sekundę.

Niepokoi mnie jeszcze t zero, stoi na jakimś skraju,

z pustką za plecami. Bardzo się o niego martwię.

Czy to ta sama pustka, co dla uciekinierów za horyzont?