Rzeka

Rzeka

Liść, który nieostrożnie się zachował

I wpadł w tę wodę, ciemną, nieruchomą,

Położył się na grzbiecie.

Nieświadom bytu dyskretnego nurtu

Opływał brzegi. Czy lewy, czy prawy

Było mu obojętne.

Zaczepki turzyc nazywał pieszczotą.

Mówiły mu: nic nie płynie, nic a nic.

Jesteśmy tu od wieków.

Niebieskie ważki i ptaki brodzące

Pod brzuchami chmur mówiły: jest jak jest.

Stoimy od przedświtu.

A rzeka płynęła swoim spodem.

Nagłe bystrze

rozsypało ją

srebrzyście.

Zakręciła łzą w oku,

Odmierzyła dno

Milionem drobnych

Kroków,

Tęczą podskoczyła,

Liściem zakręciła.

Wyszumiała żale.

Chciała czegoś,

Ale

Z sił opadła.

Uśmiech rozpięła od brzegu do brzegu.

Niech myślą, że jest jak jest, a sama

Przywarła do dna.