Łąka

ŁĄKA

Przyjechały buldożery.

Zryli ziemię.

Do cholery!

Przecież tutaj była łąka.

To był dom motyla, bąka.

Tu pająki wiły sieci!

Dokąd teraz trzmiel poleci?

Tutaj słońce zieleń bieli, w letniej pławiąc ją kąpieli.

Tu z zapachów wiłam wianki. Lśniła rosa śniąc poranki.

Księżyc w pełni kładł się nocą, kusząc gwiazdy, co karocą

Na tę łąkę przyjeżdżały i na mokrych źdźbłach siadały.

Mówisz, że ta łąka wróci.

Może wróci,

lecz nie ona.

Wróci całkiem odmieniona.

Ranna, smutna, wątła, licha,

zagubiona, obca, cicha,

I ubrana w marną szatę, jak straszydło w zielska szmatę.

I obrazi świat kolcami, brudną grudą między źdźbłami.

Będzie żebrać u wrót nocy, by ją okryć światła kocem,

By ją gwiazdy odwiedziły, czarną grudę przytuliły.

I tak będzie żyć latami o bukietach wspomnieniami.

(marzec 2015)